Bugün bunu fark ettim, aslında açık net bir durumdu ama böyle olması aklıma takıldı ve yıllarca kafamda biriktirdiklerimle her soruma cevap buldum.
Ben liseye bitirene kadar hatta üniversitenin ilk yıllarına kadar suçluluk duydum, Gay olmamdan. Bunu benim suçummuş gibi hissettim.
İnsanlardan gizlediğim büyük bir sırrım vardı. Utanılacak kabahatim varmış gibi siniktim, saldırılar karşısında ve yalnızdım çoğu zaman, ötekiydim zaten yalnızlık ve öteki olmak kardeş gibiydi benimle birlikte...
Sınıfın en arka sırasında oturan biri canlanmasın gözünüzde, tabi ki dostlarım oldu.
Az ama öz dostlar hala hatırlarım hepsini, çok şey paylaştım, yaşadım onlarla, hepsi de cesur ve güzel adamlardı.
Ben lise birdeyken, derste çok konuştuğum için sınıfta diğer çok konuşan bir arkadaşın yanına oturtmuştu beni. İki çok konuşan adamdık ama birbirimizden nefret ediyorduk, bu sayede hiç konuşmayız diye sıra arkadaşı yaptı hoca bizi.
Hatırlıyorum sıraya oturduk, bu of pof ediyor bende beğenmiyorsan siktir git diyorum. Bi tripler, bi dayılanmalar görmeniz lazım. O bana top diyor, bende onun iriliğiyle dalga geçiyorum. Sonra kavga etmeye başlıyoruz ama fil ve yavrusu gibiyiz. Bu boynumdan tutuyor bende karnına yumruk atıyorum hahaha :)
Gel zaman git zaman biz nasıl kanka olduk anlatamam, hiç ders dinlemiyoruz.
Her derste oyun oynuyoruz adam asmacadan tut neler neler, sınıftamıyız kahve demi belli değil.
Sonra ikimizde sınıfta kaldık :)
ama lise hayatımız boyunca hep iki yakın arkadaş olduk.
(lise iki de bunla yine aynı sınıfa düştük ama yan yana oturmadık. İkimizde yanımıza bir inek bulduk)
İyi hatırlıyorum straight erkek kankalarım oldu, çok uzun sürmedi varlıkları ama olmuş.
Maske taktığınız zaman, hep görünmez mesafeler oluyor aranızda.
Ona olan mesafeniz ve sırlarınızı koruyorsunuz ve bazı zamanlar yalanlar giriyor aranıza...
Çok şey kaçırmıyorum aslında, aptal straight erkek muhabbeti, boş kafalarını, yapamadıkları sex'in dillerine vurmasını, toplumsal içi boş namus düşüncelerini dinlemiyorum.
Kurtlar vadisi ölçüsünde vatan, millet, faşist bakış açılarına uzak kalıyorum ne güzel,
bir kaç straight şerefsiz kankam tarafından resmen sırtımdan vurulmuştum.
Bir tanesi de am için arkadaşlarını satacak kafadaydı.
İnsanların kalıcı olmadıklarını, yalnızlığımı çoktan kabul ettim ve sevdim. Bazen popüler insanlarla da arkadaş oldum, bazen erkeklerden oluşan arkadaş grubumda oldu.
Üniversitenin son yıllarında, hiç sikimde bile olmadılar ama dost kazandıklarımda oldu, selamımı havada kapan şakşakçılarda oldu.
Öğrendiğim şey gay olmamın suç olmadığı. Kimse yanımda olmasa da başım dik bir şekilde
kendimi savunmayı öğrendim.
bir sınıf dolusu insana karşı gözlerinin içine bakarak, meydan okumayı öğrendim.
Harbiden yıllarca çok şey kaçırmışım,
ama olgunlaşmak o kadar kolay olmuyor.
Kendinizi savunmayı, başınızı dik tutmayı unutmayın!!!
Siz kendinizi kabul edin ve sevin onlarda kabul etmek zorundalar...