Kendimce heves edip, heyecanlanıyorum. Kalkıp hazırlanıyım mis gibi sonra alayım çantamı leptop'ı fotoğraf makinemi vurayım yollara gamlı başımı şehrin medeni sayılan şık bir semtinde güzel cafe'nin (az fahiş) birine tüneyeyim güünümü değerlendireyim mis gibi yazayım, fotoğraf çekeyim, hornetimi açayım avlanayım, standart hayat kalitesin de yaşıyormuşum gibi hissedeyim, biraz entellektüel havalara bürünüp rolden çıkmayayım.
NII NII NIII NIIIIII ben bunları düşünürken, bir anda arka fonda Mad World çalıyor, gerçekler yüzümü okşamıyor amımı yurdumu dağıtıyor sonra kapşonlu sweatshirt'ümün önünü kapatıp en iyisi balkona çıkayım diyorum. Buradan şehre gitmek iki vasıta sonra dönüşü var, off anam o metrobüsün taşak kokusu hiç çekilmez. Eskidem nefsime engel olabiliyordum, başka bir çoçuğun elinde ne görse isteyen, kıskanç bebeler gibiyim. Nasıl imreniyorum başka insanların sahip olduğu zenginliklere anlatamam. Aslında haksız yanlarım var. Lan mal mısın? siktir git. At kendini hayata, bir sürü insan senin dinamiklerini yaşıyor zaten, ne mızmızlık ediyorsun diye kızıyorum kendime. Aslında haklılık payı var dediğimin ama ben bu kitabı defalarca okudum, değişmiyor siktiğimin koşulları...
Bakıyorum ulan zor yollardan gitmişim, şimdi zorluk çekeyim ileride daha iyi olur diyorum. Bi bakıyorum hooopp az gitmiş, uz gitmiş yarak boyu kadar yol gitmişim. Ezberledim artık, uzun yollar giderken kendimle kavga etmeyi, ne kadar gitsem de en sonunda aynı noktaya dönüyorum.
Ama artık farkındayım, bazı sorunların üzerine gitmem gerekli eğer bunu yapabilirsem, ilerisi için en sağlıklı adım olacak...
