Hayatımda içimde patlayan şeylerden biri de şehrin merkezinde, ortalama bir evde, ortalamanın üstü çatlaklıkta ev arkadaşı ile yaşamamak.
Her rengi boyandım da sanki bu kaldı amk ama istiyorum olum vallahi istiyorum.
Biraz yalnız kalayım, kendi ayaklarımın üstünde durayım (sanki şimdi durmuyom)
metrobüs güzargahının dibindeki evimden kurtulup, Beşiktaş da salınayım, Şişhanede bohem, nihilist, sidik gibi filtre kahveye fayiş fayiş paralar vereyim yada Cihangir de entel solcu olayım, ne bileyim sokak ortasında bi erkekle öpüşeyim,
Yani ben bunları istiyorum böyle boş hayaller peşindeyim. Zaten pirenin yağı kadar olan maaşımı böyle çarçur edeyim olayım bu olsun.
Bide 25 yaşındayım ya artık Allah sizin inandırsın yada Allah hiç karışmasın bu işlere
30 olmadan bazı şeyleri yaşamak istiyorum.
Ben olgunlardan hoşlandığım için bide güçlü adamlar sevdiğim için hep onların hayatına ortak oldum (olgun dediysek fosil demiyorum 30-40 yaş arası gözde bekarlar sınıfı)
neyse yani hep onların hayatına ortak oldum.
Olgunlaştım, poz kestim falan ama bir yere kadar lan
ileride sezen aksu gibi kafamı sağa eğip ''şimdi bana kaybolan yıllarımı verseler'' diye mızlanmak istemiyorum.
Şimdi böyle gaza geldim falan ama ileride ne olur bilmiyorum, hala işsizim.
Bulduğum işe göre şekillenecek ama
buraya yazıyorum gardaş
2 bin tl mayış alayım, 6 ay yığarım balya balya biriktiririm paraları
son ver elini medeniyet, şehrin merkezi
hissediyorum bu bataktan kurtulmama az kaldı.
(kurtulamadı)
hehe kendimi trolledim
